FESTIVAL DE DRAMATURGIA FEMENINA
ΣΘΕΝΑΡΗ
Amaranta Osorio/Στυλ Ροδαρέλης
Προσωπογραφία μιας
εύρωστης γυναίκας
ΕΥΡΩΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ.- Ανοίγω το παράθυρο.
Ομίχλη.
Έτσι, ξαφνικά,
σύννεφα στο παράθυρο.
Ονειρεύομαι;
Είναι νωρίς,
έξι, ίσως επτά το πρωί.
Το φθινόπωρο ήρθε αργά.
Η κλιματική αλλαγή,
κανένας δεν κάνει τίποτα.
Εγώ δεν κάνω τίποτα.
Περνώ τις μέρες μου εδώ,
Κοιτάζοντάς με στον καθρέφτη.
Δεν θέλω να κοιτάζομαι.
Τα μάτια μου δραπετεύουν.
Στραβοκοιτάνε,
παραμορφωμένο σώμα.
Πάντα βρίσκω ένα ελάττωμα.
Η κοιλιά τεράστια,
στα πλευρά σχηματίζονται άμορφες μάζες,
λίπος στα μπράτσα,
κυτταρίτιδα στους γλουτούς.
Είμαι άσχημη και χοντρή.
Πολύ χοντρή.
Τεράστια.
Κοιτάζομαι,
και νιώθω αηδία.
Δεν νιώθω ικανή.
Δεν είμαι ικανή για τίποτα.
Ούτε καν, για να χάσω κιλά.
Θα ήθελα να γνωρίσω τον Ρούμπενς.
Να του ποζάρω,
να νιώσω επιθυμητή,
να με ζωγραφίσει ο Ρούμπενς.
Θα ήθελα να ήμουν τόσο όμορφη όσο…
μια από τις χάριτες.
Ναι.
Μία από τις χάριτες.
2.
Στη Μαδρίτη,
στο μουσείο Τύσσεν,
είδα έναν πίνακα,
ήταν μικρός.
Θα μπορούσα να τον είχα προσπεράσει αλλά…
Ζωγράφος: Ρομπέρτ Καμπίν.
«Προσωπογραφία
ενός εύρωστου άντρα. Ρομπέρτ ντε Μασμίνες»
Έτσι δεν θυμάστε πάντα;
σαν μια εύρωστη γυναίκα,
σαν τη μοναδική εύρωστη της τάξης,
του γραφείου,
της γειτονιάς.
Πόνος στην περιοχή
του ισχίου,
στα σωθικά.
στη καρδιά.
Πόνος.
Η εύρωστη γυναίκα που έκανε τα πάντα,
για να είναι σαν τις άλλες.
Τα πάντα.
Να πίνει νερό με λεμόνι.
Να μην τρώει υδατάνθρακες,
να τρώει μόνο πρωτεΐνες,
να μην τρώει πρωτεΐνες,
να μην τρώει ζάχαρη,
να μην καταναλώνει γαλακτοκομικά,
να τρώει χωρίς γλουτένη.
Να γυμνάζετε κάθε μέρα.
Να περπατά,
να τρέχει,
να κολυμπά,
να κάνει αεροβική γυμναστική.
Να χάνει μόνο εκατό γραμμάρια.
Μια εύρωστη γυναίκα,
πάντα εύρωστη.
Εύρωστη, φρικτή,
εύρωστη, τσαντισμένη,
ετοιμοθάνατη,
τρομακτική,
αλήτισσα,
στέρφα,
εύρωστη,
αηδιαστική.
3.
Η τσαγιέρα σφυρίζει.
Κλείνω το μάτι.
Μαύρο τσάι, earl grey.
Όχι, προτιμώ το τσάι που κρύβει μηνύματα…
«Ο έρωτος δεν έχει
όρια»
Ο έρωτας όμως έχει όρια.
Το ίδιο το σώμα μου, προσδιορίζει τα όρια.
Πως είναι δυνατόν να με ερωτευθούν έτσι που είμαι;
με αυτές τις διαστάσεις.
Ποιος θέλει δίπλα του μια εύρωστη γυναίκα;
Πάνω στο τραπέζι υπάρχει ένα τσουρέκι, πασπαλισμένο με
κομματάκια ζάχαρη.
Το τσουρέκι φαίνεται σαν να καλύπτεται από μια βελούδινη
στρώση,
όπως το στάρι όταν τινάζει τα στάχυα.
Δίπλα του, το ζαχαρούχο γάλα.
Κόβω ένα κομμάτι από το τσουρέκι,
του βάζω κάμποσο ζαχαρούχο γάλα.
Ένα κομμάτι,
δύο κομμάτια,
μασάω γρήγορα.
Τρία κομμάτια, και από πάνω ζαχαρούχο γάλα.
Τέσσερα,
Πέντε,
Έξι,
Απόλαυση.
Ατελείωτη απόλαυση,
γεμάτο το στόμα,
φίσκα…
Απόλαυση.
Μασουλάω,
καταπίνω,
απόλαυση.
Εφτά κομμάτια τσουρέκι με ζαχαρούχο γάλα.
Οκτώ.
Τελείωσε το τσουρέκι.
Δεν υπάρχει άλλο τσουρέκι.
Ο χρόνος σταματά,
για μια στιγμή,
νιώθω ικανοποιημένη,
πλήρης.
Απόλυτα.
Για μια στιγμή νιώθω ευτυχισμένη.
Δεν σκέφτομαι τίποτα.
Δεν σκέφτομαι το σώμα μου.
Ούτε καν σκέφτομαι το κορμί μου.
Πάντα σκέφτομαι το σώμα μου.
Πάντα, αυτό…
το απαίσιο σώμα μου.
4.
Το πακέτο άδειασε.
Ψίχουλα στο τραπέζι,
στο πουκάμισό μου… στο πάτωμα.
Το τσουρέκι, διασχίζει το στομάχι μου,
το στομάχι μου,
τα σπλάχνα μου αδύνατα….
Οι υδατάνθρακες μετατρέπονται σε σάκχαρα,
σάκχαρα,
σάκχαρα
θερμίδες…
Λίπη, λίπη…
Τα λίπη στα μπράτσα μου
τα παραμορφώνουν,
Τα λίπη στην περιφέρεια
την πλατειάζουν,
Τα λίπη στους γλουτούς…
στους μηρούς…
λίπη…
λίπη…
λίπη…
Δεν θέλω άλλο λίπος.
Πρέπει να αδυνατήσω.
Αν δεν αδυνατήσω, κανένας δεν θα με θέλει.
Δεν θέλω να είμαι μια εύρωστη γυναίκα.
Το μόνο που θέλω είναι να είμαι καλά.
Γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο;
Γιατί….
Είμαι ανίκανη…
5.
Πηγαίνω στο μπάνιο.
Κλείνω την πόρτα…
πλένω τα χέρια μου…
γονατίζω μπροστά στη λεκάνη…
σηκώνω τα μανίκια
βάζω δύο δάκτυλα στο στόμα μου
Βαθειά,
όσο πιο βαθειά γίνεται.
Ο εμετός…
εκτινάσσεται…
αστραπιαία…
απρόβλεπτα…
Επαναλαμβάνω την κίνηση.
Ξερνάω…
ξερνάω…
Υπολείμματα σάλιου.
Ροζ και μπεζ.
Συνεχίζω να ξερνάω...
δεν έχω τίποτα πια να βγάλω…
ξερνώ το κενό…
ξερνώ το τίποτα…
ξερνώ, μέχρι που βλέπω κίτρινα…
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Κόκκινα μάτια,
μάγουλα ξαναμμένα.
Πλένω τα χέρια μου, το στόμα, το πρόσωπο.
Πλένομαι προσπαθώντας να αποβάλω τις ενοχές.
Νιώθω ότι είμαι κακός άνθρωπος.
Πως μπορώ να ξερνάω, όταν εκεί έξω, υπάρχουν τόσα παιδιά
που πεθαίνουν της πείνας;
Πλένω τα χέρια μου.
Πλένω το πρόσωπό μου.
Ξαναπλένω τα χέρια μου.
Αισθάνομαι κάπως καλύτερα.
Καλύτερα από πριν…
έφυγε ένα βάρος
από πάνω μου.
6.
Λίγο αργότερα,
ξαναρχίζει η πείνα.
Η πείνα ξαναέρχεται.
Δεν τελειώνει,
δεν ικανοποιείται,
δεν ηρεμεί.
Η πείνα πάντα είναι παρούσα.
Πάντα, η πείνα.
Η πείνα.
Θέλω να φάω περισσότερο.
Να ερωτευθώ περισσότερο.
Να ζήσω περισσότερο.
Να έχω περισσότερα,
να ερωτευθώ,
να ερωτευθώ,
να ερωτευθώ.
Η πείνα πάντα είναι παρούσα.
Ανεξάντλητη, ακόρεστη.
Δεν υπακούει στο σώμα.
Δεν πρέπει να υπακούει στο σώμα.
Πρέπει να τρώω την ίδια ώρα,
Να τρώω όπως οι άλλοι…
να τρώω τα ίδια με τους άλλους…
Κλείσε τα πόδια.
Μη χασμουριέσαι.
Μη σπρώχνεις με τον αγκώνα.
Μη κάνεις θόρυβο με το κουτάλι.
Μη ρουφάς τη σούπα.
Μη λες τη γνώμη σου,
Γίνε αόρατη.
Πεινάω,
για προβολή
για έρωτα,
για εμπιστοσύνη,
Η πείνα,
για να είσαι ικανοποιημένη...
7.
Πεινάω για συντροφιά.
Πεινάω πολύ…
Δεν ζητάω πολλά, όχι,
κάποιος που να με κοιτά στα μάτια..
να με ακούσει..
Κάποιος που να με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή.
Η πείνα, πάντα κυριαρχεί η πείνα.
Ο έρωτας δεν φτάνει στις εύρωστες γυναίκες…
Τους πρίγκιπες, τους ελκύει το εύθραυστο.
Να κλείνεις το στόμα,
να κλείνεις τα πόδια,
να αντέχεις την πείνα.
Δεν μπορώ άλλο,
δεν αντέχω…
οι απαγορεύσεις,
οι κανόνες,
τα πρέπει.
Το να πρέπει να είσαι τέλεια…
Δεν αντέχω άλλο…
Αλλά αν δεν είμαι τέλεια,
ποιός θα με ερωτευθεί;
Κανένας δεν αγαπά τις εύρωστες γυναίκες.
Όχι, κανένας δεν τις αγαπά…
Δεν είναι καλό να πεινάς…
Δεν είναι καλό, να καταλαμβάνεις χώρο...
Δεν είναι καλό, να μην μοιάζεις με εύθραυστη…
Τελικά, μήπως δεν είμαστε όλοι εύθραυστοι;
8.
Βυθίζομαι,
σε μια μαύρη τρύπα.
Βαθειά, πολύ βαθειά…
μια άβυσσος που φαίνεται να μην έχει τέλος.
Πέφτω…
περνούν οι ώρες.
Πέφτω…
περνούν οι μέρες.
Πέφτω…
περνούν οι μήνες.
Πέφτω…
και πέφτω…
και πέφτω…
Φτάνω στο βάθος.
Κοιτώ τα χέρια μου.
Δαγκωμένες αρθρώσεις…
Μελανιές…
Πονά όλος ο λαιμός μου.
Σκοτάδι…
μοναξιά…
πείνα…
Η πείνα, πάντα η πείνα.
Η απαγορευμένη πείνα…
πείνα για όλα…
Σκοτάδι.
Σκοτάδι.
Σκοτάδι.
Μισώ τα μπράτσα μου,
είναι πολύ χοντρά.
Μισώ τα σωθικά μου,
είναι πολύ χοντρά.
Μισώ το σώμα μου.
Με μισώ.
Ο καιρός περνά.
Η βροχή πέφτει…
Έρχονται σταγόνες στο πρόσωπό μου,
στην πλάτη μου.
Σταγόνες που δροσίζουν.
Το δέρμα μου μοιάζει να γελά…
ακουμπώ το γόνατό μου.
είναι απαλό.
Είμαι ερωτεύσιμη.
ερωτεύσιμη …
Πότε έμαθα να κοιτάζομαι με τα μάτια των άλλων;
Αγγίζω το σώμα μου
με μάτια κλειστά…
Τα πόδια μου είναι δυνατά όπως ένα δέντρο.
Η περιφέρεια μου είναι όπως ένα βουνό,
Ατελής, αλλά στρογγυλή.
Το φύλο μου, μια υγρή ζούγκλα.
Τα σωθικά μου, απαλά όπως το ζυμάρι.
Τα στήθη μου, φωτιά.
Το πρόσωπό μου, απαλό σαν ροδάκινο.
Όχι,
δεν είμαι εύρωστη
είμαι σθεναρή,
μια σθεναρή γυναίκα.
Αυλαία